Reveno al Kubo, lando de amo

“Ĉu denove al Kubo? Kial? Vi ja ĵus revenis de tiu ĉi lando!” Ŝajnas ke neniu komprenis min. Jes, de novembro 2015 ĝis marto 2016 pasis ne tro multe da tempo, sed mi havis klarigojn. Unue, mi ne sukcesis esplori la insulon en du semajnoj, ĉar ĝi estas pli granda kaj interesa ol mi supozis (la samo jam okazis en Islando, kien mi planas reveni kaj en Vjetnamio kiun mi vizitis en 2012 kaj 2013). Due, mi deziris finfine ĝui la maron, kiu trompis min en novembro, sed promesis akcepti en marto. Kaj trie... vi devas reveni se iu vere atendas vin. Ĉu ne sufiĉaj kialoj por vojaĝo?

Aere kaj surtere
En novembro 2015 mi planis pasigi semajnon en Havano, poste flugi al Guantanamo kaj reveni surtere, laŭvoje esplorante urbojn kaj lokojn. Sed baldaŭ mi komprenis ke Kubo estas trioble pli granda kaj la vivo en ĝi dekoble pli komplika ol mi supozis. Ĉi-foje mi ne plu estis naivulo kaj aranĝis ĉion anticipe kaj pli realisme.
Rektaj flugoj de Rusio al Kubo ne tre diversas, fakte funkcias unusola itinero Moskvo – Havano. Do post alteriĝi en la Internacia flughaveno José Martí  mi tuj prenis taksion kiu kontraŭ 10 CUC (ricevitaj post stari en longa atendoviĉo ĉe monŝanĝejo, ja bankmaŝinoj ne haveblas tie) transportis min al la Terminalo 1, destinita por la internaj flugoj.



Se la unua draste kontrastis kun la Internacia flughaveno Ŝeremjetevo en Moskvo, kie oni ofte marŝas duonhoron por trafi alian terminalon, do la interna terminalo grave diferenciĝis eĉ de tiu internacia. Ĝi estis eta, modesta kaj... silenta. Navigiloj preskaŭ tute mankis, do por ne maltrafi mian flugon mi uzis la plej efikan taktikon de la eksterlanda vojaĝanto – plurfoje demandis ĉiujn pri ĉio. 



Tiel mi unue eksciis, ke mi devos iri al la dekstra flanko de la atendejo kaj lastmomente komprenis ke jam tempas supreniri laŭ nefunkcianta rulŝtuparo al la dua etaĝo, kie formiĝis atendovico por enaviadiliĝo.



Post Airbus A330-200 de Aerofloto, mia nova aviadilo – la rusia An-158 de Cubana ankaŭ ne tre impresis. Tamen ĝi estis sufiĉe komforta, ja relative nova (unue prezentita en 2010 kaj la unuaj ses aviadiloj liveritaj al Cubana en 2013). Mirigis min nur manko de eĉ la plej bazaj servoj kiel trinkaĵoj kaj manĝaĵoj, sed, kiel diras la kubanoj mem, memoru – tio estas Kubo.



Post 90 minutoj mi alteriĝis en Santiago de Kubo, kie jam atendis min ĉarmega guantanama esperantistino Maria Lisandra, kun kiu mi amikiĝis en novembro 2015. Du trionoj de la vojo jam estis for.



Tuj forlasi la unuan (nu, fakte la duan – post Baracoa) ĉefurbon de Kubo estus stultaĵo neimagebla, do ni haltis por unu tago kaj almenaŭ skize esploris la urbon.

Santiago de Kubo
Post ricevi la trivitan valizon mi eliris surstraten. Lisi jam atendis min kaj post dek minutoj per taksio ni atingis nian casa particular



La mastro akceptis nin bonkore, enloĝigis kaj laŭ nia peto veturigis al iu restoracio por vespermanĝo. “Kiom longe vi estos tie? Ĉu unu horon? Bone, mi atendos”. Unika kuba servo – vi vespermanĝas kaj la taksio atendas vin senpage. En tiu pluva vespero mi speciale aprezis ĝin. 



Matene li aranĝis por ni abundan matenmanĝon sur balkono, de kiu videblas la tuta urbo. 



Kradoj iom fuŝis la pejzaĝon, sed kion fari – en la malriĉa lando oni zorgeme protektu malmulton, kiun oni havas.



Kastelo de San Pedro del Morro

Ni havis ne tro multe da tempo, do tuj veturis al la unu el plej gravaj vidindaĵoj de Kubo – kastelo de San Pedro del Morro



Ĝi ne hazarde havas la saman nomon kiel alia fama fortikaĵo en Havano – ambaŭ estis dezajnitaj de la itala arkitekto Juan Batisto Antonelli. 




Sed se la unua projekto estis realigita relative rapide, la duan oni lanĉis nur post duonjarcento, fine de la 16a jarcento kiam pirataj atakoj estis ne plu tolereblaj. Sed la rezulto meritis la penon. Ĉe la buŝo de golfo, sur la 60 metrojn alta ŝtonoza bordo aperis fortikaĵo nevenkebla.





Altaj bastionoj, profundaj foskavoj, dikaj remparoj, embrazuroj celitaj al ĉiuj eventualaj atakdirektoj, pezegaj kanonoj – post vidi tion oni komprenas la vortojn de la malhonore retiriĝinta de tiu ĉi loko pirato Henry Morgan, kiu triste rimarkigis ke: “Por defendi tian kastelon sufiĉas unu soldato kaj unu hundo”.




En la 19a jarcento ĉe la apuda golfo okazis unu el ŝlosilaj bataloj de la Sendependiga milito, dum kiu la usona floto frakasis la hispanan ŝiparon. 



Poste la kastelo plu servis jam al la sendependa respubliko, jen kiel militejo, jen kiel prizono, inkluzive por politikaj krimuloj.





Nun ĝi transformiĝis al muzeo kaj estas konsiderata unu el la nepraj vizitindaĵoj de la lando. 



Ni venis matene, antaŭ amasa alfluo de turismaj grupoj, do promenis preskaŭ tute solaj. 




De parkumejo al la fortikaĵoj kondukas kvinminuta promenejo, laŭlonge de kiu viciĝas suvenirbudoj. Iu vendisto alparolis Lisi hispane kaj ŝi nur ridis responde. “Li proponis siajn suvenirojn kaj diris ke por mi la prezo estos malalta kaj por vi altega”. 




Ni preferis botelon da Cristal, kiu almenaŭ portempe savis nin de la terura varmego.





Post trapasi longan lignan (do facile detrueblan) ponton super la grandega foskavo ni eniris la konstruaĵon. 



Kion diri? Ĝi estas impresa. 




Mi ne povas diri ke mi estis speciale ŝokita post vidi la fortikaĵojn de Havano, Lilo kaj Luksemburgo – fakte ili ĉiuj estas konstruitaj laŭ la samaj principoj. 




Sed oni apenaŭ povas alkutimiĝi al tiaj majestaĵoj.





Ni penetris ĉien. Longaj galerioj. 



Obskuraj subterejoj.




Malvastaj keloj kun kraditaj fenestroj.




Armildeponejo kun oblikva levilo por kanonkuglegoj.




Kaj senfinaj ŝtonaj ŝtuparoj – supren, malsupren, denove supren... 




Kiam post vagadi tra mallumaj kavernoj de la malsupra nivelo ni grimpis reen la knabino preskaŭ mortis anhelante.




Oni povas nur imagi kion sentis soldatoj kiuj deĵoris tie – en pezaj botoj, strikta uniformo, kun granda fusilo kaj municio surdorse, kaj ĉio ĉi sub la senkompataj sunradioj.





Post foti vere belajn pejzaĝojn de la maro kaj la golfo ni revenis al la urbo.

Comments